Pet filmova iz Kana kojima previđam nominacije za Oscara

Kan se zvanično zatvorio, crveni tepih je pometen, šampanjac ispražnjen, a sandale od bele kože odložene do sledećeg proleća. Palme su podeljene, kritičari se još prepiru da li je Jury Prize zapravo utešna nagrada, a mi – kao što priliči društveno odgovornim građanima spektakla – okrećemo se sledećoj stanici na vožnji kroz Sezonu Nagrada™: Oscarima. I dok bi neko mogao reći da je prerano, podsećamo: Kan već godinama služi kao ekskluzivni preview za buduće oskarovske miljenike – od Parazira do Zone interesa – pa evo našeg šik priručnika kroz pet filmova sa Croisettea koji već mirišu na nominacije.

Povezano: Pogledajte ceo izveštaj Tare Jović iz Kana

Nouvelle Vague

Režija: Richard Linklater
Za: Najbolji film, režija, originalni scenario, kostimografija (beretke included)

Zamislite Woodyja Allena na Prozacu kako sa kamerom prati snimanje Godardovog Do poslednjeg daha. Nouvelle Vague je šarmantna, nostalgična oda francuskom novom valu – sa više cigareta po kadru nego što zakon dopušta i vinjetama koje izgledaju kao da su izašle iz stare brošure Cinémathèque Française. Ovo je film koji citira, parafrazira i mašta o samom filmu– onaj tip “filma o filmu” koji Akademija obožava kada želi da pokaže da je i dalje “cultured”.

Die My Love

Režija: Lynne Ramsay
Za: Najbolja glumica (Jennifer Lawrence), najbolji glumac (Robert Pattinson), režija, kamera

Ramsay donosi još jednu emocionalnu nuklearku, ovaj put o braku koji izgleda kao ljubavna veza između dve granate. Jennifer Lawrence vratila se na svetsku scenu ulogom koja vrišti “campaign me!”: tmurni pogledi, nepomična lica, monolozi iz pakla unutrašnje boli. Pattinson joj parira sa neobrijanom bradom i pogledom čoveka koji zna da sve vodi u katastrofu, ali svejedno seda za volan. Ovaj film je depresivan, raskošan i hipnotičan; ukratko, savršen materijal za oskarovsku zimu.

Eleanor the Great

Režija: Scarlett Johansson
Za: originalni scenario, možda i pokoja nominacija za glumačku postavu

Ko bi rekao da će Scarlett Johansson, Crna udovica Marvelovog filmskog svemira, kao rediteljka debitovati sa nežnim, introspektivnim filmom o 76-godišnjoj udovici koja kreće na put samopronalaženja u Americi koju više ne prepoznaje? Bez pompe, bez cinizma, Eleanor the Great je tiho briljantan film sa toplim humorom i toliko suptilne režije da se možda ne bi ni primetila… da nije tako dobra. Pred nama je indie darling koji će zasigurno dobiti titulu “najprijatnijeg iznenađenja godine” u gotovo svakom festivalskom wrap-up tekstu.

Fenička shema

Režija: Wes Anderson
Scenografija, kostimografija

Fenička shema gotovo sigurno dobija nominacije za scenografiju i kostimografiju—Andersonov vizualni svet ovde je doveden do baroknog maksimuma—a nije isključeno ni priznanje za originalni scenario, s obzirom na to koliko vešto balansira apsurd i emociju. A ako Akademija bude raspoložena za ansambl-glumu, mogli bismo videti i iznenađenje u sporednoj kategoriji (Del Toro? Dafoe? Cera?).

Highest 2 Lowest

Režija: Spike Lee
Adaptirani scenario jer ipak je Kurosawa (moguće za montažu, ali nemojmo preterivati)

Spike Lee pokušava da adaptira Kurosawino remek-djelo High and Low u savremenom New Yorku i rezultat je… pa, u najmanju ruku ambiciozan. Film vrda između porodične drame, trilerskog tempa i društvenog komentara, ali često završi kao pacov u sopstvenom eksperimentu. Usprkos generalnom looku Netlifx B-produkcije, ima upečatljivih scena (posebno jedna vožnja subwayjem montirana uz portorikansku paradu), no scenario kao da istovremeno pokušava da obuhvati ekonomiju, etiku, klasne razlike, urbanistički pad, odnos oca i sina, i sve to u dva sata. Ali hej, ako Don’t Look Up može dobiti nominaciju za scenario, može i ovo.