Pet filmova iz Cannesa kojima previđam nominacije za Oscara

Cannes se službeno zatvorio, crveni tepih je pometen, šampanjac ispražnjen, a sandale od bijele kože odložene do sljedećeg proljeća. Palme su podijeljene, kritičari se još prepiru je li Jury Prize zapravo utješna nagrada, a mi – kao što priliči društveno odgovornim građanima spektakla – okrećemo se sljedećoj stanici na vožnji kroz Sezonu Nagrada™: Oscarima. I dok bi netko mogao reći da je prerano, podsjećamo: Cannes već godinama služi kao ekskluzivni preview za buduće oskarovske miljenike – od Parazira do Zone interesa – pa evo našeg šik priručnika kroz pet filmova s Croisettea koji već mirišu na nominacije.

Povezano: Pogledajte sav izvještaj Tare Jović iz Cannesa

Nouvelle Vague

Režija: Richard Linklater
Za: Najbolji film, režija, originalni scenarij, kostimografija (beretke included)

Zamislite Woodyja Allena na Prozacu kako s kamerom prati snimanje Godardovog Do posljednjeg daha. Nouvelle Vague je šarmantna, nostalgična oda francuskom novom valu – s više cigareta po kadru nego što zakon dopušta i vinjetama koje izgledaju kao da su izašle iz stare brošure Cinémathèque Française. Ovo je film koji citira, parafrazira i mašta o samom filmu– onaj tip “filma o filmu” koji Akademija obožava kad želi pokazati da je i dalje “cultured”.

Die My Love

Režija: Lynne Ramsay
Za: Najbolja glumica (Jennifer Lawrence), najbolji glumac (Robert Pattinson), režija, kamera

Ramsay donosi još jednu emocionalnu nuklearku, ovaj put o braku koji izgleda kao ljubavna veza između dvije granate. Jennifer Lawrence vratila se na svjetsku pozornicu ulogom koja vrišti “campaign me!”: tmurni pogledi, nepomična lica, monolozi iz pakla unutarnje boli. Pattinson joj parira s neobrijanom bradom i pogledom čovjeka koji zna da sve vodi u katastrofu, ali svejedno sjeda za volan. Ovaj film je depresivan, raskošan i hipnotičan; ukratko, savršen materijal za oskarovsku zimu.

Eleanor the Great

Režija: Scarlett Johansson
Za: originalni scenarij, možda i pokoja nominacija za glumačku postavu

Tko bi rekao da će Scarlett Johansson, Crna udovica Marvelovog filmskog svemira, kao redateljica debitirati s nježnim, introspektivnim filmom o 76-godišnjoj udovici koja kreće na put samopronalaženja u Americi koju više ne prepoznaje? Bez pompe, bez cinizma, Eleanor the Great je tiho briljantan film s toplim humorom i toliko suptilne režije da se možda ne bi ni primijetila… da nije tako dobra. Pred nama je indie darling koji će zasigurno dobiti titulu “najugodnijeg iznenađenja godine” u gotovo svakom festivalskom wrap-up tekstu.

Fenička shema

Režija: Wes Anderson
Scenografija, kostimografija

Fenička shema gotovo sigurno dobiva nominacije za scenografiju i kostimografiju—Andersonov vizualni svijet ovdje je doveden do baroknog maksimuma—a nije isključeno ni priznanje za originalni scenarij, s obzirom na to koliko vješto balansira apsurd i emociju. A ako Akademija bude raspoložena za ansambl-glumu, mogli bismo vidjeti i iznenađenje u sporednoj kategoriji (Del Toro? Dafoe? Cera?).

Highest 2 Lowest

Režija: Spike Lee
Adaptirani scenarij jer ipak je Kurosawa (moguće za montažu, ali nemojmo pretjerivati)

Spike Lee pokušava adaptirati Kurosawino remek-djelo High and Low u suvremenom New Yorku i rezultat je… pa, u najmanju ruku ambiciozan. Film vrluda između obiteljske drame, trilerskog tempa i društvenog komentara, ali često završi kao štakor u vlastitom eksperimentu. Usprkos generalnom looku Netlifx B-produkcije, ima upečatljivih scena (posebno jedna vožnja subwayjem smontirana uz portorikansku paradu), no scenarij kao da istovremeno pokušava obuhvatiti ekonomiju, etiku, klasne razlike, urbanistički pad, odnos oca i sina, i sve to u dva sata. Ali hej, ako Don’t Look Up može dobiti nominaciju za scenarij, može i ovo.